L'abat Besson, la sirventa e las escarvicas [escaravissas] de l'Adoracion

« I aviá una fèsta que s’apelava l’Adoracion e que reunissiá a pus près totes los curès dels environs.
Venián cantar la messa. La cantavan plan avant de dinnar mès cantavan melhor vèspras, après, quand avián plan dinnat.
Donc èra l’Adoracion a Sent-Andriu e, d’abituda, se fasiá de presents al curè per dire de far lo dinnar. Voilà ! E i agèt una brava persona que portèt a l’abat Besson d’escarvicas.
E, coma èra un òme que aimava plan far de farças, di(gu)èt a la sirventa : “Sabètz, cal que siagan bonas aquelas escarvicas, perque es recercat e ne manjam pas pertot…”
Alara li di(gu)èt : “Agètz moien qu’au mens, quand las auretz dins la padena, vengan pas rojas !”
Figuratz-vos que aquelas escarvicas èran coma totas : tanlèu que las agèt mesas dins la padena, venguèron rojas. Decepcion de la sirventa… De qué far ? Pensèt : “Mès se las ciravi un bocin aquelas escarvicas, amb un bocin de ciratge, laugièirament, benlèu i coneisserián pas res e las poiriam plan metre sus la taula…”
Aviá presque acabat de las cirar, arribèt l’abat Besson.
“Mon Diu ! De qué fasètz ?
– E ciri las escarvicas, que caliá pas que venguèsson rojas…”
Ai pas besonh de vos dire lo rèsta. Comprenètz çò que se passèt. Se passèron de las escarvicas e l’abat Besson se pensèt que valiá mai pas far de farças a tot lo monde…
Et voilà mon istoèra. » (B. F.)